W piątek (2.06.) w Muzeum Narodowym w Lublinie miała miejsce konferencja prasowa z udziałem wiceprezesa Rady Ministrów, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego prof. Piotra Glińskiego zapowiadająca otwarcie wystawy Tamary Łempickiej. Pierwsza wystawa stała artystki będzie liczyć 18 pracy zakupionych ze zbiorów w Meksyku oraz 15 innych prac, podarowanych przez rodzinę artystki.
Dzieła tej najsłynniejszej polskiej artystki na świecie pozyskano dzięki staraniom Muzeum Narodowego w Lublinie przy współpracy i wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. 18 prac ze zbiorów w Meksyku zakupiono za 8,5 mln od rzeźbiarza Victora Manuela Contrerasa.
Dyrektor Muzeum Narodowego w Lublinie, dr Katarzyna Mieczkowska poinformowała, że kolekcja składa się z 12 prac malarskich i 6 rysunków. “Najstarszy rysunek pochodzi z 1922 r., a najmłodsze prace, które Tamara Łempicka kończyła niemalże w dniu swojej śmierci to prace z 1980 r.” – mówiła dyrektor Miecznikowska.
Podczas piątkowej konferencji zaprezentowano pięć z pozyskanych dzieł Tamary Łempickiej. Natomiast już od 23 czerwca wszystkie będzie można podziwiać na pierwszej stałej wystawie prac artystki. Zaprezentowanych zostanie tam 18 zakupionych prac oraz 15 innych, podarowanych przez rodzinę artystki.
Tamara Łempicka
Tamara Łempicka (1898–1980), a właściwie Tamara Rozalia Gurwik-Górska urodziła się 16 maja 1898 r. w Warszawie. Uczyła się na pensji dla dziewcząt w Lozannie. Stamtąd wyjeżdżała do Polski, Francji oraz Włoch. Podróże do europejskich stolic przyczyniły się do poznania kultur innych krajów i uwrażliwiły na sztukę wielkich mistrzów. To właśnie wizyty w zagranicznych muzeach miały wpływ na późniejszą twórczość artystki.
Jako młoda dziewczyna wykazywała niezwykły talent plastyczny, szybko osiągając biegłość w rysunku i akwareli. W wieku 20-stu kilku lat dała się poznać światu jako jedna z najważniejszych przedstawicielek malarstwa epoki art déco, charakteryzującego się klasycyzującym zgeometryzowaniem oraz dążeniem do syntetycznego ujmowania form. W Paryżu lat 20. XX wieku zasłynęła jako świadoma artystka posługująca się własnym językiem artystycznym, charakteryzującym się mocnym rysunkiem, wyrazistym światłocieniem, surową formą i ostrym kolorem, którym podporządkowała tworzone portrety, akty oraz martwe natury.
Jak sama podkreślała, w malarstwie najważniejsze było dla niej zawarte w dziele hellenistyczne pojęcie piękna, a tym samym ład, harmonia, proporcja i rytm. Tamara Łempicka przez całe życie pozostała wierna klasycznym ideałom, mimo zmian stylów oraz eksperymentowania z materiałem, techniką, formą.
inf. LUW w Lublinie
